Wat is reïncarnatie?

Gelooft je in leven na de dood? En in de mogelijkheid om terug te keren in een ander lichaam, met de opdracht om als mens te evolueren? Dit is een praktisch oneindige discussie met vele overtuigingen en mogelijkheden.

Tussen degenen die geloven en degenen die dat niet doen, zijn er veel argumenten (voors en tegens). Maar het is niet van vandaag dat dit ter sprake komt, en we zijn niet ver af van een conclusie of het waar is of niet. Zelfs omdat we het pas echt zullen weten als we sterven.

De geschiedenis van reïncarnatie is zo oud als het menselijk bestaan zelf. Het is een oud geloof. Sinds de verste oudheid geloofden vele beschavingen in de incarnatie als een feit. Ten minste 12.000 jaar geleden - in het stenen tijdperk - was het gebruikelijk de doden in de foetushouding te begraven, waaruit geleerden afleidden dat dit een voorbereiding van de lichamen was om een nieuw leven te beginnen.

India - de eerste referentie

De oudste verhalen over het leven na de dood komen uit het Oosten. Meer bepaald in India, rond 1500 v. Chr., met als formele voorstelling het laatste deel van een reeks traditionele gezangen (de veda's).

Volgens deze verslagen is er in de oorsprong van elk menselijk wezen een vonk van spiritueel bewustzijn. Het lichaam sterft, maar niet deze essentie, die haar begin weer heeft als een onwetend wezen, waarbij de ziel de materie op een vergankelijke manier bedekt en opeenvolgende wedergeboorten, beproevingen en sterfgevallen ondergaat.

Egypte - eeuwig leven naast de goden

De oude Egyptenaren bewaarden reeds in de esquifes (doodskisten) teksten waarin de kwaliteiten van de doden werden opgehemeld. Dit was een manier om de god van het hiernamaals, Osiris, ervan te overtuigen dat hij hen moest laten reïncarneren. Maar het schijnt dat voor de Egyptenaren de reïncarnaties niet oneindig waren, hun hele levenscyclus duurde niet langer dan 3000 jaar.

Reïncarnatie en religies

Voor sommige godsdiensten, zoals het boeddhisme en het hindoeïsme, is reïncarnatie een natuurlijk proces. Christenen daarentegen geloven niet in reïncarnatie, maar in de wederopstanding van Christus. Wederopstanding is de terugkeer naar het oorspronkelijke lichaam). De verdienstelijke zielen gaan naar het paradijs.

Onder Evangelisten is er ook geen mogelijkheid tot reïncarnatie. Moslims geloven dat de ziel wacht op het oordeel van Allah om te weten of zij naar de hemel of de hel zullen gaan. Voor hen is er ook geen reïncarnatie. Het jodendom gelooft dat de ziel kan overleven, maar spreekt niet duidelijk over leven na de dood.

In de Afrikaanse matrixreligies bestaan de begrippen hemel, hel en straf niet. Als een mens sterft, gaat zijn geest naar een ander niveau. Als zijn lot niet wordt vervuld, kan hij tussen de levenden ronddwalen en zich negatief bemoeien met het leven van stervelingen.

Spiritisme is niet noodzakelijk een religie, maar eerder een doctrine. Maar het verdedigt het leven na de dood als een manier om spirituele evolutie te helpen. Het is door verschillende incarnaties dat de geest de kans heeft om te verbeteren. Wie het goede beoefent, evolueert sneller. Voor spiritualisten is God niet verantwoordelijk voor goedheid of slechtheid. De mens heeft de vrije wil om zijn karakter te bepalen.

De evolutie

Reïncarnatie wordt, in alle godsdiensten en leerstellingen die het verdedigen, opgevat als een mogelijkheid voor de geesten om zich te ontwikkelen en zo de eeuwigheid te bereiken. Wij leren van onze fouten en "keren terug" naar de aardse wereld om het kwaad dat wij hebben aangericht te herstellen. Als wij niet in staat zijn op deze wijze te handelen, zullen wij terugkeren totdat wij kunnen leren en evolueren.